اطلاعات تازه از منابع محلی نشان می دهد که پس از گذشت حدود دو ماه از فاجعه انسانی در قریه میرزاولنگ ولسوالی صیاد ولایت سرپل، هنوز هم ۳۵ خانمی که توسط داعشیان از این قریه به اسارت گرفته شده و به ولسوالی درزاب ولایت جوزجان منتقل شدند، هنوز هم در اسارت آنان به سر می برند. در این میان، یک عضو شورای ولایتی جوزجان می گوید که مقام های دولتی و دفتر نمایندگی سازمان ملل در افغانستان(یوناما) او را زیر فشار قرار داده اند تا موضوع ۳۵ دختر به اسارت گرفته شده توسط داعش را دامن نزند.
آگاهان بر این باوراند که خبر فوق نمی تواند دروغ باشد و نهاد و ارگانهایی که آن را دورغ می پندارند، خود دروغ سازان و صحنه گردانانی هستند که به هر دلیلی، بزرگ ترین خیانت ناموسی را در حق ملت خویش مرتکب می شوند.
بر اساس اظهارات برخی از مقامهای امنیتی در جوزجان و نیز چشم دید بسیاری از شاهدان عینی، ربوده شدن ۳۵ دختر از قریه میرزاولنگ ولایت سرپل توسط داعش، یک واقعیت صرف است و کسانیکه می خواهند با انکارها و نپذیرفتن ها، می خواهند خاک بر روی این واقعه تلخ و دردناک بیدازند، در واقع شانه از زیر بار مسئولیتی خالی می کنند که به اندازه آسمانها سنگین است؛ چرا که آبروی یک ملت را با خود حمل می کند.
بنا بر اظهارات برخی از اعضای شورای ولایتی جوزجان، آنها از ناحیه دولت و دفتر یوناما زیر فشاراند تا مبادا حرفی از ربوده شدن دختران سرپلی توسط داعش بزنند و آبروی آنان را ببرند. یکی از این اعضا می گوید: "متأسفانه ما برای مقامات چیزی گفته نمی توانیم، آن ها برای ما گفته اند که شما این موضوع را دامن نزنید.
یک شخص که از دفتر یوناما بود، برایم زنگ زد و نزدم آمد و به من گفت که شما به این موضوع دامن نزنید، از لحاظ ناموسی برای ما زشت است، آوردن این دختران توسط داعشی ها باعث بدنامی ما می شود".
عجب منطقی و عجب استدلالی! یک خردمندی نیست تا از این فرد مسئول در دفتر یوناما سوال کند که کدام گزینه بیشتر موجب آبرو ریزی خود او و سایر دولتمردان افغانستان می شود؛ آیا اینکه ناموس افغانها در چنگ حرامیان و هراس افکنانِ ازبیکی و چچنی و پاکستانی داعشی ماهها در اسارت باشند و با آنکه می شود کاری برای آزاد سازی آنان انجام داد؛ اما با این حال بی تفاوت نشست و بدتر از همه و برای آنکه به قول خود شان، آبروی شان نرود، موضوع ربوده شدن دختران و زنان افغان نباید دامن زده شود!.
بواقع که این بدترین روش و برخوردی است که با یک موضوع ناموسی و آنهم در کشوری صورت می گیرد که زمانی در داشتن غیرت دینی و ناموسی شهره منطقه و دنیا بود و اینک تعدادی از مسئولان و دولتمردان آن در حدی با فرهنگ منحط و ضد اخلاق غربی، استحاله شده اند که حاضراند دست از غیرت و ناموس شان بردارند و چشم از آموزه های انسانی و اخلاقی دین و مکتب خویش بپوشند و از همه مفتضح تر، این برخورد غیر ارزشی خویش را بپای غیرت و همیت نیز بگذارند!.
تاسف افزونتر در این قضیه آن است که این به ظاهر خوش غیرت های قرن معاصر، نه تنها خود تصمیم ندارند که برای رهایی دختران معصوم سرزمین خویش کاری بکنند، بلکه با زبان تهدید و ارعاب از سایرین نیز می خواهند تا به وقوع این حادثه تلخ و ناموسی در قریه میرزاولنگ ولایت سرپل، دامن نزنند و قضیه را رسانه ای و فراگیر نسازند و سعی کنند مانند خود شان، بی تفاوت و احیاناً با انکار و ناباوری از کنار آن عبور کنند؛ چرا که شاید دوستان غربی حاضر در کشور شان، این طوری بیشتر از آنان راضی و خوشنود شوند؛ چرا که با این گونه برخورد در قبال قضایای دینی و ناموسی، مردم افغانستان بیشتر از دین و اخلاق فاصله می گیرند و به معیارهای حیوانی و ضد ارزشی فرهنگ غرب، نزدیک و نزدیک تر می شوند.
بیشتری از آگاهان دینی و مسائل اجتماعی بر این باوراند که بر عکس نظر عده ای، حکومت و دولتمردان در مواجهه با یک چنین مواردی که پای آب رو و عزت یک ملت در میان است و نیز آن قضایا به نوعی با آموزه های دینی و مذهبی مردم در ارتباط می باشد، ابداً نباید مسکوت و فراموش شده باقی بماند و گر نه این بی مبالاتی و بی تفاوتی ها در برابر قضایای به خصوص ناموسی که رنگ و بوی دینی و مذهبی نیز دارد، به یک فرهنگ تبدیل شده و رفته رفته مردم نیز در برابر آنها بی تفاوت می شوند؛ ناهنجاری ای که غربی ها نیز در افغانستان شدیداً به دنبال نهادینه شدن آنند و می خواهند به مرور زمان از مردم افغانستان، عناصری بی خاصیت و بی وجودی درست کنند که در برابر ناهنجاری های ویرانگر ناموسی و اخلاقی، سکوت محض پیشه کنند و هیچ واکنش لازمی از خود نشان ندهند.
لذا این آگاهان پیشنهاد می کنند که برای جلوگیری از یک چنین رنسانس شوم و نافرجام، با همه ی توشه و توان رسانه ای و تبلیغی باید وارد میدان شد و نیز حکومت و نهادهای مسئول امنیتی را زیر فشار گرفت و آنان را وادار کرد تا برای رهایی ناموس افغانها از چنگال لاشخواران داعش، اقدام فوری و ضروری کنند؛ تا به این وسیله هم دختران معصوم ما از قید و بند ذلت و اسارت رها شوند و هم جلو طرح و توطئه های ضد دینی و غیر اخلاقی غربی ها در این سرزمین گرفته شود.
نویسنده: عبدالکریم محمدی/ آوا
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/9074
تگ ها:
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
