«آلیس ولز» سرپرست دفتر نمایندگی آمریکا در امور افغانستان و پاکستان و جنوب آسیا به صدای آمریکا گفته است که واشنگتن در تلاش است تا شرایط مذاکره طالبان و دولت افغانستان را فراهم کند.
این دیپلمات ارشد به «صدای آمریکا» گفت که برای از سرگیری مذاکرات با طالبان، آمریکا با پاکستان و دیگر کشورهای منطقه تماس گرفته است.
اگرچه اعلام آمادگی این مقام آمریکایی برای گفتگو و میانجی گری میان دولت و شورشیان افغان از جانب یک مقام نه چندان بلندپایه امریکایی عنوان شده، اما با این حال چندان با واقعیت‌های موجود و میدانی افغانستان سازگاری ندارد.
از اعزام نظامیان بیشتر تا اعلام میانجی‌گری
اعلام میانجی‌گری مقام رسمی آمریکایی برای از سرگیری مذاکرات صلح میان دولت مرکزی افغانستان و شورشیان طالبان در حالی صورت گرفته که واشنگتن همزمان اعزام نظامیان بیشتر امریکایی به افغانستان را براساس استراتژی جدید دونالد ترامپ از سر گرفته است. این در حالی است که اعزام نظامیان بیشتر خارجی به افغانستان درست در مقابل رویکرد اعلام شده طالبان افغان می‌باشد و اصولا یکی از دلایل عدم اقبال گروه طالبان برای بازگشت به گفتگوهای صلح اعزام نیروهای نظامی بیشتر آمریکایی به افغانستان می‌باشد. براین اساس در حالی که پنتاگون مشغول اعزام سربازان بیشتر به افغانستان می‌باشد و همزمان طالبان مخالفت شدید خود را با این موضوع اعلام کرده، آیا کاخ سفید می‌تواند مدعی میانجی‌گری برای بازگشت طالبان به میز مذاکره باشد.
در شرایط ضعف دولت مرکزی، احتمال بازگشت طالبان به مذاکره ضعیف است
از طرف دیگر پیشنهاد بازگشت طالبان به میز مذاکره از جانب مقام امریکایی در حالی صورت گرفته است که طالبان در موضع برتری نسبت به دولت مرکزی به سر می‌برند. در واقع این مقام ارشد آمریکایی در حالی از تلاش آمریکا برای زمینه سازی مذاکرات صلح خبر می‌دهد که بسیاری از کارشناسان معتقد هستند که طالبان به خاطر پیروزی های گسترده میدانی تمایلی برای پیوستن به گفت‌وگوهای صلح ندارند. به گفته اداره بازرسی ویژه آمریکا در امور افغانستان، حکومت افغانستان تنها بر کمتر از 60 درصد از خاک این کشور کنترل دارد و دیگر مناطق یا تحت درگیری طالبان و نیروهای امنیتی افغان قرار دارد و یا تحت کنترل گروه طالبان است. براین اساس در شرایطی که طالبان شورشیان طالبان طی یک سال گذشته به پیشروی‌های مطلوبی توانسته‌اند دست یابند و دولت مرکزی در ضعف به سر می‌برد، انتظار پذیرش مذاکره و گفتگو از جانب طالبان چندان واقع بینانه نیست.
پذیرش مذاکره با اهداف طالبان سازگار نیست
اگرچه واشنگتن در دوره اوباما موفق شد تا با میزبانی قطر گفتگوهای صلح افغانستان را ترتیب دهد، اما در همان زمان نیز این موفقیت بسیار کوتاه مدت و شکننده بود و در کمتر از چند هفته بعد تناقض در وعده‌های مذاکره کنندگان امریکایی و طالبان به شکست زودهنگام این گفتگوها منجر شد. در آن زمان با توجه به مخالفت دولت مرکزی کابل با برافراشته شدن پرچم سفید طالبان در دوحه پایتخت قطر، دولت وقت افغانستان این اقدام را محکوم و گفتگوها خیلی زود بن بن بست کشیده شد اما طالبان مدعی شدند این اقدام با هماهنگی قبلی با آمریکایی‌ها انجام شده بود و حال با مخالفت دولت کرزی مشخص شد که آمریکایی ها به ما دروغ گفته‌اند. بعد از این مذاکره شکست خورده، طالبان پیش شرط آغاز و از سرگیری هر گونه گفتگو و مذاکره‌ای را به خروج نظامیان خارجی منوط کرده و بر ان تاکید داشته‌اند. در این شرایط و در حالی که طالبان بر خروج نظامیان غربی تاکید دارند، پذیرش مذاکره با میانجی‌گری آمریکا می‌تواند به معنای مشروع دانستن حضور آمریکایی‌ها از جانب طالبان قلمداد شود و براین اساس به نظر نمی‌رسد با توجه به پیش شرط خروج نظامیان آمریکایی، طالبان همزمان با تداوم اشغال نظامی افغانستان حاضر به از سرگیری مذاکرات با دولت مرکزی باشند.
آمریکا با اعلام آمادگی برای میانجی‌گری بدنبال چست؟
حال در شرایطی که پذیرش میانجی‌گری آمریکا در مذاکرات صلح افغانستان از سوی طالبان چندان واقع بینانه به نظر نمی‌رسد، اعلام این موضوع از جانب آمریکایی‌ها چگونه می‌تواند تعریف شود؟
واشنگتن با اعلام آمادگی خود برای میانجی‌گری در گفتگوهای صلخ افغانستان بدنیال مشروعیت بخشیدن به حضور به نظر می‌رسد و اشغال نظامی خود در افغانستان می‌باشد. بدون شک اعلام میانجی‌گری در مذاکرات داخلی صلح افغانستان به زعم رهبران آمریکا می‌تواند به نوعی تداوم اشغال افغانستان را از جانب نظامیان خارجی مشروعیت بخشد، که این موضوع از طرف دیگر خود می‌تواند به افزایش نفوذ واشنگتن در میدان جنگ افغانستان منجر شود.
با این حال با توجه به موقعیت برتر و فعلی شورشیان طالبان در جنگ داخلی افغانستان، پذیرش از سرگیری گفتگوهای صلح از جانب طالبان چندان واقع بینانه نمی‌تواند ارزیابی شود.
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/8587
تگ ها:
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
