تا همین چند سال پیش، بچه های مهاجران برای ثبت نام و نشستن سر کلاس های درس با مشکلاتی رو به رو بودند. به خصوص در شهرهایی که تعداد خانواده های مهاجر در آن ها کم تر بود و خانواده هایی که کارهای اقامات قانونی شان  در ایران را انجام نداده بودند، برای ثبت نام بچه ها در مدارس، یا استفاده از امکانات خاص اموزشی مثل مدارس تیزهوشان، مدارس نمونه دولتی و مدارس بچه های استثنایی با مشکلاتی روبه رو بودند.

برخی از کسانی که با هشتگ #ازمهرجانمانند توییت می نوشتند، از خاطرات روزهای دور خود نوشتند:

در آغاز سال تحصیلی ۹۴، یک دستور حاکمیتی شرایط را برای بچه های مهاجران تغییر داد. رهبری که پیش تر در سخنرانی های متعددی بر تکریم مهاجران در ایران تاکید کرده بودند، این بار خواستار رفع هر گونه تبعیض در مورد تعلیم و تربیت بچه ها در کشور شدند: « هیچ کودک افغانستانی، حتی مهاجرینی که به صورت غیرقانونی و بی مدرک در ایران حضور دارند، نباید از تحصیل بازبمانند و همه آنها باید در مدارس ایرانی ثبت نام شوند.»

از سال ۹۴ تا به حال، بخشی از مشکلات دانش آموزان خانواده های مهاجران برطرف شده است و حق دانش آموزان خانواده های مهاجر، در  دستورالعمل ثبت نام مدارس به رسمیت شناخته شده است؛ هر چند هنوز مدارسی هستند که به هر دلیل از ثبت نام دانش آموزان مهاجران خودداری می کنند، اما کارشان تخلف محسوب می شود و خانواده ها می توانند از آن ها به اداره های آموزش و پرورش ناحیه و منطقه شکایت کنند.

 در افغانستان هنوز تعداد قابل ملاحظه ای از بچه هایی که در سن تحصیل قرار دارند نمی توانند در سیستم رسمی آموزش و پروش کشور درس بخوانند و این موضوعی است که برخی از کاربران توییتر به آن اشاره کردند:

 اما در ایران هم برخی خانواده های مهاجران هستند که دوست ندارند بچه هایشان به مدرسه بروند، یا فکر می کنند که هزینه ثبت نام بچه ها در مدارس زیاد است. برای بهبود وضعیت بچه هایی که در این خانواده ها زندگی می کنند هم تعداد زیادی از فعالان اجتماعی بسیج شده اند تا رضایت خانواده ها را برای فرستادن بچه ها به مدرسه بگیرند.

با این حال، پیگیری های قبلی وزارت آموزش و پروش و توییت وزیر تازه نشان داد که دولت در مورد جلوگیری از ضایع شدن حق بچه های خانواده های مهاجران در  ایران جدی است. 

هر چند که هنوز بچه هایی در کشور زندگی می کنند که هفت پشت در همین مرزها خانه داشته اند، اما راهی به مدرسه ندارند؛ بچه های بدون شناسنامه در سیستان و بلوچستان و بچه های خانواده های فقیر در همسایگی خودمان. علاوه بر آنها بچه های قربانی خشونت های خانگی، بچه های کار، بچه های دارای نیازهای ویژه و خیلی های دیگر.

شاید اگر همه ما، درک کنیم که به غیر از  خودمان و آدم هایی که دور و برمان زندگی می کنند، باقی مردم هم انسان هستند و همه باید برای حقوق یکدیگر تلاش کنیم تا همه با هم به حقوقمان برسیم، با سرعتی بیش از این پیشرفت کنیم.

ایسنا، فاطمه کریمخان

انتهای پیام