به تاج بخت می گویم بی خیال این غم ها خدا برایمان کافیست... می خندد و راننده صدا می زند: دیر شد سرویس دیگری دارم...
به گزارش خبرگزاری انصار به نقل از، خبرگزاری تسنیم: داشتم به این فکر می کردم که زندگی ما آدم ها خیلی با هم فرقی ندارد، همه زندگی ها مثل یک پازل است، یک صفحه ثابت به نام زندگی و قطعاتی که در زندگی هر کداممان جایشان عوض می شود، یک روز شادی سهم من است، یک روز سهم تو، یک روز چشم های من بارانی می شود، یک روز دیگری، یک روز تو فرصت داری بلند بلند قهقهه بزنی و یک روز من باید صبوری کنم تا روزگار کمی مهربان تر تا کند.
قهرمانی ها هم همینطور، یکی قهرمان یک رشته ورزشی می شود، یکی با قلمش قهرمانی می کند، یکی با پول و سرمایه قهرمان اقتصادی می شود و یکی هم قهرمان و رستم شاهنامه زندگی اش می شود و یک تنه هفت خوان ها را پشت سر می گذارد....از این جنس قهرمان ها زیاد دیده ام، مثل (تاج بخت)...
(تاج بخت) از آن زن هایی است که معتقد است هر چه آمد، آمد دیگر نمی شود که دو دستی بر سر زد و ناله کرد، به قول خودش آدم باید دستش بر زانوانش باشد و یا علی را فراموش نکند.
چرا دروغ بگویم، وقتی برای سیزدهمین شماره پرونده ام سراغش رفتم دلم می خواست از غم بنویسم، از بی مهری روزگار، از کودکان معصوم بی گناه تاج بخت، اما آنقدر لبخند و انرژی در سخت ترین شرایط از این زن را دیدم که گفتم باید فقط از قهرمانی ها نوشت، از غیرتی که مرد و زن نمی شناسد و از سرنوشت هایی که فقط با توکل و صبوری گره خورده اند.
با (صبرا) و (نجمه) می روم (قلعه خواجه)، منطقه ای دورافتاده در روستای جوادآباد ورامین، قرار است سر جاده دنبالمان بیایند، از دور پسرکی نوجوان بر روی دوچرخه سمت ما می آید، سر جاده که رسید علامت می دهد پشت سرم بیایید، فاصله زیادی است تا جاده اصلی روستا، راننده مدام نگران نماز ظهر نخوانده اش است.
می رسیم، زمینی خاکی و در بزرگ در مقابل، اینجا همان گاوداری است که (تاج بخت) در آن هم کار می کند و هم در اتاقی گوشه گاوداری با همسر و فرزندانش زندگی می کند.
در ابتدای ورودی، خانه ای محقر قرار گرفته و فرش قرمز روی سکوی بیرونی با آفتاب ملایم که جان می دهد برای ساعت ها نشستن، راننده وضو می گیرد و می گوید تا بیایید من اینجا نماز می خوانم.
تاج بخت دعوتمان می کند به خانه، اتاقی کوچک با وسایل ساده و اولیه زندگی، می گوید دو پسر 12 ساله و 14 ساله دارد و سه دختر، محدثه آنسوترک به رختخواب های گذاشته شده روی هم تکیه داده و نمیدانم از خجالت است یا استرس ولی هی گوشه روسری آبی اش را در دستانش مچاله می کند، تاج بخت مادر خانواده است و نرگس و زهرا دخترکان کوچکش که از مادر جدا نمی شوند، گاهی میان صحبت ها تاج بخت محکم تر دخترانش را در آغوش می فشرد، انگار قرار است آنها را از حضورش مطمئن کند، از اینکه تنها نخواهند بود و کوهی به نام مادر پشت سرشان ایستاده...
بچه هایش اول غریبگی می کنند، نرگس و زهرا در میان حرفهای مان از پشت مادر گاهی تیز نگاه می کنند و تا نگاهم معطوفشان می شود سربرمی گردانند، کمکم با آنها رفیق می شوم، زهرا دوست دارد دست روی موهای براق و لختش بکشم، زیبا می خندد، مادرش می گوید این دو دختر کوچکم صرع دارند و همسرم سال هاست مبتلا به توبرکلوز(سل)...
شاید اگر من هم جای شما بودم فکر می کردم تاج بخت در آن لحظه یا ناامید بوده و یا اشک می ریخته اما نه این و نه آن، این پرونده از زنی حکایت می کند که مصمم به مشکلاتش لبخند می زند و می گوید کار اگر سخت باشد، خدارا شکر که همین هست، یک وقت هایی همسرم کار می کرد و حالا من، زندگی همین است دیگر، وقتی بچه دار می شوی مرد و زن فرقی ندارد باید برای آینده بچه ها تلاش کرد...
نمی دانم چرا هی ناخواسته در میان صحبت ها می خواهم متقاعدش کنم که شرایط سختی دارد اما زیاد روی خوش نشان نمی دهد، خیلی دوست ندارد حرف هایمان به این سمت برود، می گوید 15 سال پیش از افغانستان به ایران آمدند، همه این سال ها را غیر از دو سال اول در همین گاوداری هم کار می کردند و هم زندگی.
شوهرش چند سالی هست بخاطر بیماری نمی تواند در فضای گاوداری کار کند اما تاج بخت مدام تاکید می کند شوهرش چه کار کند و چه خانه نشین باشد، مرد خانه است.
می رویم سمت گاوداری، محیط وسیع گاوداری را نشانم می دهد، توضیح می دهد سه بخش دارد، گوساله ها و گاوهای خشک و قسمت سوم گاوهای شیرده، گوساله ها در محیط بیرونی که برایشان اتاقک های تعبیه شده و در پشت آن زمین بزرگی که دور تا دورش حصار شده و گاوهای خشک آنجا مستقر هستند و در انتها سالنی دو بخشی است، یک بخش گاوهای شیردهی که شیردوشی می شوند و بخش کوچک دیگر که شیر آنها نگهداری و به کارخانه های لبنیاتی ارسال می شود.
بعد از بازدید کلی می رویم بخش گاوهای شیرده، قبل از اینکه وارد شویم مرا گوشه ای می برد و توضیح می دهد که به روی همسرش نیاورم که بیمار است و رنجور.
می رویم داخل، در دو ردیف مقابلِ هم گاوهای شیرده بزرگی جای گرفته اند که به موازات آنها دستگاه های شیردوشی فعال است، یکی با مایع ضدعفونی گاوها را تمیز می کند و دیگری دستگاه های شیردوشی را وصل می کند، صورت شان را تقریبا پوشانده اند، محیطی تقریبا آلوده....
از پله ها می روم پایین برای عکاسی و کمی با شوهرش حرف می زنم، می گوید تاجبخت گفت مهمان دارد من هم گفتم یکی مان اینجا باشد. رفاقت این زن و شوهر ستودنی بود وقتی تاجبخت با نگرانی شوهرش را برای استراحت راهی خانه کرد.
چند دقیقه ای عکاسی می کنم اما حتم دارم با این عکس ها نمی شود عمق این زحمتکشی را منتقل کرد، باید دید و پای حرف این شیرزن نشست که بفهمی روزها و شب ها را چطور می گذراند اما غیرتی که دارد نمی گذارد آب در دل شوهر و فرزندانش تکان بخورد، به قول خودش (آنقدر کار می کنم تا شوهرم خوب شود، نرگس و زهرا بزرگ شوند و خدا کند بهتر شوند) می گوید (هر چند پولم کم است اما چون مال زحمتکشی است برکت دارد.)
محیط گاوداری را که عکاسی کردم، می رویم بیرون و کمی حرف می زنیم، می گوید /نماهی 800 هزار تومان می گیرم، تقریبا تمام طول روز و شب درگیر کارم، غیر از طول روز که کامل اینجا هستم، شب ها هم سه چهار ساعتی تا صبح باید بیایم و حواسم باشد به شیردوشی یا اینکه گاوی اگر بخواهد بزاید و یا مریض شده باشد، کلا نمی شود رها کرد مدام باید حواسم باشد.)
به تاج بخت می گویم بی خیال این غم ها خدا برایمان کافیست... می خندد و راننده صدا می زند: دیر شد سروریس دیگری دارم.
عکس و گزارش: ف. حمزه ای
انتهای پیام
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/7522
تگ ها:
جسد بیسر یک زن جوان در غرب کابل پیدا شد+عکس
