چهارشنبۀ هفتۀ قبل برای اولین بار کشورمان در عرصۀ ورزش فوتبال توانست تا یک قهرمانی به دست بیاورد، قهرمانی در گروه جنوب آسیا. هر چند اگر نگاهی به تیم‌های موجود در این گروه، مثل نیپال، هند، سریلانکا و... و جایگاه آنها در فوتبال آسیا بیاندازیم، خواهیم دانست که هنوز برای رسیدن به سطح اول فوتبال آسیا راه بسیار طولانی در پیش داریم، اما با توجه به اوضاع سه دهه ناآرامی در افغانستان، این نتیجه یک دست آورد خوب و قابل قبول برای فوتبال ما محسوب میشود.
بازیکنان فوتبال کشورمان در این مسابقات با تعصب و جنگندگی خوبی توانستند بر حریفان پیروز شوند، البته جز یک تساوی مقابل نیپال، دیگر بازیها را با بُرد پشت سر گذاشتیم.
در ورزش فوتبال، بُرد و یا باخت یک تیم را نمیتوان به یک بازیکن اختصاص داد، فوتبال ورزشی است که یازده بازیکن موجود در زمین با دستور مربی خودشان باید تمام داشته‌هایشان را به نحو احسن عملی نمایند و هر گونه غفلت باعث باخت، و عملکرد خوب آنان سبب بُرد تیم خواهد شد. تیم افغانستان نیز از این امر مثتثنی نیست، این یک اشتباه خواهد بود که بدون توجه به بازی دیگر بازیکنان به یک بازیکن جایزه ویژه داده شود. البته این کار تنها از طرف رئیس جمهوری صورت گرفت و دلیل آن هم میتواند در نبود مشاور ورزشی آگاه در کنار ایشان باشد.
به هر صورت اکنون ما با ختم جشن پیروزیمان، باید بدانیم که راه درازی تا سطح اول فوتبال آسیا در پیش داریم. لذا ضرور است با بررسی این تیم، نقاط ضعف را از بین برده و به فکر تقویت تیم ملی کشورمان باشیم تا بتوانیم با حریفان درجۀ دو آسیا و سپس درجه اول این قارۀ کهن توانائی مقابله را پیدا کنیم.
باید به طور کارشناسانه خطوط سه گانۀ تیم ملی را بررسی کرد و خالی گاهها و ضعف‌ها را بر طرف نمود. با دیدن همین بازیهای تیم ملی میتوان فهمید که ما در کدام گوشۀ زمین مشکل داشتیم؟ خط دفاعی خوبی داشتیم که با کمک دروازه بان توانستند دفاع تیم ما را مستحکم سازند. خط‌هافبک یا میانی ما با ضعف‌های روبرو بود. هر چند خط میانی یک تیم به مثابه ستون فقرات آن تیم محسوب میشود و چنانچه این خط با مشکل موجه شد، نظم کُل تیم از هم خواهد پاشید، و مشکل دفاع و خط حمله در این صورت بشتر خواهد شد، و باید فشار بیشتری را که ناشی از کم کاری‌هافبک‌ها میشود را آنها تحمل کنند. متأسفانه در بعضی بازیهای تیم ملی ما اینگونه بود، خط میانی و یا‌هافبک‌های ما نمی توانستند توپ و میدان را به کنترل خود بگیرند و این باعث میشد تا دفاع و دروازبان فشار بیشتری را تحمل نمایند و از طرف دیگر به مهاجمان ما فرصت کمتری برای گل زنی مهیا شود. خط حملۀ تیم ما فرصت طلب و با هوش بود که توانست از فرصت‌های اندک بیشترین استفاده را ببرند. هر چند برای آنها کمتر توپ سازی میشد، اما آمار گلزنی تیم ملی کشورمان خوب بود. در مورد مربی گری تیم ملی نیز در چنین شرایطی باید از زحمات آقای کارگر تشکری نمود؛ اما برای اینکه ما بتوانیم به مراحل بالاتری از تکنیک‌های تیمی و علم فوتبال روز دنیا در تیم ملی استفاده کنیم، لازم است تا به فکر یک مربی از کشورهای صاحب نام فوتبال آسیا برای تیم ملی کشورمان باشیم.
به هر صورت تحلیل کلی بازیها، بازگو نمودن نقاط ضعف و قوت تیم ملی و بررسی تک تک بازیکنان کشورمان، در این مطلب نمی گنجد، اما ما نباید فراموش کنیم که هنوز در اول راه قرار داریم و نباید چیزی به نام غرور در بین بازیکنان ما جای پیدا کند.
و این مطلب را نیز بدانیم که در طول همین سه دهۀ که در کشور ما جنگ و ناآرامی بود، مهاجرین ما در کشورهای مختلف به خصوص در پاکستان و ایران لیگ‌های فوتبال خوبی داشتند و اکنون نیز دارند، فدراسیون فوتبال میتواند از این سرمایه برای تقویت تیم ملی کشور استفاده نماید.
سرمقاله شماره 127 روزنامه انصار
1392/6/2تاریخ:
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/693
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
