"ان تنصروالله ینصركم و یثبت اقدامكم اگر خدا را یاری كنید، او نیز شما را یاری نموده، و در سلوك راه حق قدم‌های‌تان را ثابت و استوار نگه می‌دارد." (سوره محمد(ص) آیه 7) سئوال پیش می‌‌آید كه مگر خدا نیاز به یاری دارد؟ او كه بی‌نیاز مطلق است. و موارد دیگری هم هست كه خدا از بندگانش تقاضا می‌كند؛ "من ذا الذی یقرض الله قرضاً حسنا كیست كه به خدا قرض الحسنه‌ای دهد تا آن را برای او چندین برابر كند؟" (سوره بقره آیه 245) پاسخ این است كه: خداوند از جهت شدت محبت و علاقه‌ای كه به اولیاء خود دارد، یاری آنها را یاری خود، ظلم به آنها را ظلم به خود و احسان به آنها را احسان به خود فرض نموده است و آنها را معیار و ملاك قرار داده تا بندگانش را امتحان كند. پس هر كس ادعای محبت به پروردگار را دارد، باید اولیاء او را دوست بدارد.

در زیارات معصومین (ع) هم آمده است: "من أحبكم فقد أحب الله، و من أبغضكم فقد أبغض الله كسی كه شما را دوست بدارد خدا را دوست داشته، و هر كه با شما دشمنی كند خدا را دشمن داشته است."

و لذا این یاری و دوست داشتن از پیامبر صلی‌الله علیه و آله شروع شده و در حال حاضر نسبت به حجت ابن الحسن العسكری(عج) اختصاص دارد. هر روز امام زمان ما ندا می‌دهد؛ "آیا كسی هست كه مرا یاری كند؟"

چگونه امام زمانمان را یاری كنیم؟ راه‌های بسیاری هست ولی یك راه كه در بین مردم متداول و بسیار هم مهم است، دعا است، دعا در تعجیل فرج آن حضرت. دعا شرایطی دارد و یكی از شرایط استجابت دعا تقوا است. برای رسیدن به تقوا ترس از خدا لازم است، نه اینكه خدا ترس دارد بلكه ترسی از اعمال خودمان است كه ما را از خدا دور می‌كند یعنی ترسی از آلودگی به گناه. و لذا اگر من  به این برسم كه نیاز به وجود امام زمانم دارم باید برای فرج او دعا كنم. دعا شرایطی دارد و محدودیت‌هایی كه خود مبحثی مهم و جدای از بحث ماست و اشاره ما به یكی از شرایط استجابت دعا كه تقواست می‌باشد.  برای رسیدن به تقوای الهی باید از گناه دوری كرد تا قلب از آلودگی‌ها پاك شود و زمینه برای ورود خدا به خانه خودش باشد؛ "القلب حرم الله فلا تسكن فی حرم الله غیر الله قلب حرم خداست، در خانه خدا كسی غیر خدا را راه ندهید." (جامع الاخبار شیخ صدوق). امام علی(ع) می‌فرمایند: "مومن زیرك آن كسی نیست كه سرمایه‌گذاری در انجام مستحبات كند بلكه زیرك آن است كه سرمایه‌گذاری در ترك گناه كند." وقتی دل پاك شد و آلودگی‌ها رفت خود به خود روشنایی جای آن را می‌گیرد و این روشنایی، حتی به اندازه روزنه‌ای شروع ورود به تقواست. این نور را یقظه گویند و سپس شرایط توبه و انابه و... فراهم می‌شود كه بازگشت به فطرت اولیه است. 

تقوا حاصل نمی‌شود، مگر  به تحصیل معرفت و علم نسبت به دستورات دین كه توسط ائمه معصومین(ع) به ما رسیده و با یادگیری و حفظ آنان و عمل به آنها و ورود به قلب پس از خروج گناهان، بر اعضاء بدن جاری می‌شود. دیگر رفتار می‌شود رفتاری الهی، دست و پا و چشم و گوش و زبان و تمام اعضای بدن، آن می‌كنند كه خدا می‌خواهد؛ "خوشا آنان‌كه دائم در نمازند." هر كس شما را می‌بیند باید یاد خدا بیفتد، خدا را در وجود شما ببیند و این از اوصاف و ویژگی‌های اهل تقوا و زنده كردن امر ائمه اطهار(ع) و احیاء اخبار و احادیث آنهاست و این از بزرگترین و مهم‌ترین اقسام نصرت و یاری امام زمان(عج) است. در این حال است كه چون بنده به فرمان خدایش رفته، خداوند تبارك و تعالی هم دعای بنده‌اش را اجابت می‌كند و راه فرج باز می‌شود. با این مقدمه خواستم عرض كنم كه اشكال از ماست، از سوی كسانی‌ كه از خدا دور شده‌اند و لوث و آلودگی كم و زیاد وجودشان را گرفته، دعا می‌كنند ولی براساس عادت است و مانند ذكری كه ورد زبان است بر قلب جاری نمی‌شود. پس غایب اصلی، ما هستیم. امام اگر چه ظاهراً در پرده غیبت قرار دارد ولی تمام فیوضاتش به ما می‌رسد ولی ما این حجاب را ضخیم‌تر می‌كنیم و دیدار را به تاخیر میاندازیم.

امام صادق(ع) می‌فرماید: "معاشر الشیعه كونوا لنا زیناً و لاتكونوا علینا شیناً برای ما زینت باشید و برای ما مایه ننگ و عار نشوید." (بحار جلد 71 ص 310).

هرگاه بنده مومن به صفت تقوا آراسته گردید و آثار كمال در او ظاهر شد، امام زمانش به وجود او افتخار می‌كند و در حقیقت زینت برای امامش می‌شود. این گونه باید شیعه او بود. غیبت و ظهور نباید فرقی در رفتارمان داشته باشد. تكلیف مشخص است. باید در مقابل فرامین الهی مطیع باشیم و این اطاعت، نصرت و یاری امام زمان(عج) است. این یاری كردن مفهومش نجات خودم است كه دست در دست امامم قرار می‌دهم. در واقع این تقوا است كه باعث نصرت و یاری می‌شود، چرا كه بر اثر تقوا فرد متقی در دل دیگران نفوذ كرده و مورد اعتماد آنها قرار می‌گیرد و باعث می‌شود كه آنها به سوی او آمده و مطیع فرمان او شوند كه فرمان او خارج از احادیث معصومین (ع) نیست و این اطاعت و نزدیكی، یاری و نصرت امام زمان(عج) است. نتیجه اینكه برای یاری امام زمان(عج) نیاز به خودسازی با ابزار تقوا داریم. تقوا چیست؟"یا ایها الذین آمنوا ان تتقوالله یجعل لكم فرقانا و یكفر عنكم سیئاتكم و یغفرلكم والله ذوالفضل العظیم ‌ای مومنان اگر از خداوند پروا كنید برای شما نیروی تشخیص حق از باطل قرار می‌دهد و بدی‌هایتان را می‌پوشاند و شما را می‌آمرزد و خداوند صاحب بخشش بزرگ است."

 (انفال 29). نكات مهمی در این آیه شریفه موجود است منجمله بر اثر تقوا "یجعل لكم فرقانا" اگر شما تقوا پیشه كنید خدا به شما "فرقان" می‌دهد كه بتوانید حق را از باطل تشخیص دهید، راه را از چاه بشناسید، سعادت را از شقاوت تشخیص دهید و راه هدایت را پیش بگیرید. 

این "فرقان" تشخیص حق از باطل، بسیار مهم است و تمام گرفتاری‌های ما از همین است كه حق را نمی‌شناسیم، راه حق یكی است و باطل بی‌شمار است. به طور مثال: دو ضربدر دو برابر چهار است و بس. حالا بی‌نهایت عدد داریم كه به جای چهار قرار دهیم ولی همه باطل است. مثال دیگر در یك جامعه امكان دارد اسكناس‌های تقلبی چاپ شود ولی یك نوع اسكناس واقعی وجود دارد، الباقی باطل است. یك كارمند و صندوق‌دار بانك باید اسكناس واقعی را بشناسد، مگر می‌شود هزاران نوع اسكناس تقلبی را شناخت، هر روز نمونه‌ای جدید یافت می‌شود. ولی اگر اسكناس واقعی را بشناسد همه را كنار می‌گذارد، كاری ندارد كه چه نوع تقلبی صورت گرفته است، همین كه با اصل نمی‌خواند كافی است كه تحویل نگیرد. پس حق را باید از منبع اصلی آن نه منابع تحریف شده، شناخت. حق تعالی قرآن را نازل كرد و رسولش را مبعوث كرد و معصومین(ع) را كه عاری از هر خطا هستند برای ما قرار داد؛ این می‌شود حق. لذا هر كس و هر چیزی با آن مطابقت داشت حق است، در غیر این صورت باطل است. "فرقان" كه از آثار تقواست در بحث یاری امام زمان (عج) بسیار اهمیت دارد و از ابزارهای لازم و واجب است؛ چرا كه بسیاری از مكاتب و ادعاهای دروغین وجود دارد كه ممكن است ما را به گمراهی بكشاند چرا كه اگر حق را نشناسیم خدای ناكرده به سوی باطل خواهیم رفت. اكتفا به این نكنیم كه سالی یك بار برای امام زمان(عج) جشن تولدی بگیریم و چای و شربت و شیرینی و چراغانی و دیگر هیچ، البته این خوب است ولی یك شروع و ورود است، كافی نیست. باید سراغ معرفت حق رفت؛ "و قل جاء الحق و زهق الباطل ان الباطل كان زهوقا و بگو حق آمد و باطل نابود شد. بی‌شك باطل نابود شدنی است." (سوره اسراء آیه 81). در اینجا تكلیف من، معرفت حق است و اینكه خود را در جبهه حق قرار دهم تا بتوانم ندای "هل من ناصراًَ ینصرنی" امام زمانم را پاسخگو باشم و این معرفت نیاز به مقدماتی دارد. برای رسیدن به معرفت حق باید به معرفت خود برسیم؛ "من عرف نفسه فقد عرف ربه" و این مهم میسر نمی‌شود مگر با تفكر و تعقل از راه گوش و چشم، بینی با دیدن و شنیدن و تفكر و تعقل و تدبر در آنها با معارف الهی آشنا شویم و سپس با انجام و عمل به آن رفتاری الهی پیدا كنیم. آنطور كه این دانش و عمل بر قلب‌هایمان بنشیند و دگر بار از قلب بر اعمال صادر شود، همه چیز درونی باشد و از درون بر‌آید. دیگر ذكر من و رفتار من فقط ظاهری و بر زبان تنها جاری نیست، از درون می‌جوشد. مانند تنوری كه از درون آتش دارد نه اینكه از بیرون، درون آن آتش بریزند كه این تمام شدنی و آن مدام است. ذكر و رفتار نیكو تداومش خوب است. 

در راه تقوا و شناخت معرفت حق بایستی با ذكر دائمی رسید، آن هم با در پیش گرفتن یك سكوت منطقی؛ بیش از حد سخن نگوییم، به گرسنگی و كم‌خوری (اندازه و رفع نیاز) عادت كنیم، بخشی از شب را بیدار باشیم و در خلوت خود حضور خدا را حس كنیم، از رفت و آمد و هیاهوی روز فارغ و در خلوت شب خود را بیابیم تا به ذكر دائمی برسیم و قلب خود را آرام كنیم؛ "الا بذكرالله تطمئن القلوب" (رعد 29). وقتی به این آرامش رسیدیم دیگر ذكر، فكر و عمل ما وجودی می‌شود و از درون می‌جوشد؛

خوشا آنان كه دائم در نمازند 

بهشت جاودان بازارشان بی(بابا طاهر)

اینجاست كه حق در وجودمان می‌نشیند. در این حالت زبانمان می‌شود زبان خدا، گوش، چشم و دست و پایمان و همه رفتارمان می‌شود خداگونه و هركس ما را می‌بیند حضور خدا را حس می‌كند. وجود ما الهی می‌شود، هم خود به ندای "هل من ناصراًَ ینصرنی" امام زمانمان پاسخ می‌دهیم و هم مُبلغی می‌شویم برای دیگران و آنها نیز به سوی امام‌شان هدایت می‌شوند.  

نتیجه: اینكه باید همواره آماده بود؛ در غیبت و حضور. اگر در غیبت امام(ع) من نسبت به تكلیف خود كه فرمان خدا و رسول است مطیع باشم، در حضور هم مطیع خواهم بود. در پایان نقل قولی از سید بن طاووس تقدیم می‌شود: میگوید شبی در سامرا وارد سرداب 

امام زمان (عج) شدم. صدای ملكوتی امام را در حال مناجات با خالق یكتا شنیدم كه می‌فرمودند: "اللهم ان شیعتنا منا خلقوا من فاضل طینتنا... فان خففت موازینهم فثقلها بفاضل حسناتنا." "پروردگارا! شیعیان ما از ما هستند، از زیادی گِلِ ما خلق شده‌اند و به آب ولایت ما عجین گشته‌اند، خدایا آنها را بیامرز و گناهانشان را عفو فرما. پروردگارا! آنها را روز قیامت در مقابل چشم دشمنان ما مؤاخذه مفرما چنانچه میزان گناهانشان بیشتر و ثوابشان كم است از اعمال من بردار و به ثواب آنها بیفزای." بیاییم كمی تفكر كنیم. در مقابل این همه خطاهای فردی و اجتماعی، رباخواری‌ها، دنیاپرستی‌ها و دروغ‌ها و تهمت‌ها و غیبت‌ها و فراموش كردن زندگی ابدی و غرق شدن در زندگی مادی دنیا یعنی دور شدن از انسانیت و گرایش به زندگی حیوانی و...  بایستی عذاب الهی بر ما وارد شود، باید از آسمان سنگ ببارد و... آنچه جلوی عذاب‌های الهی را گرفته دعاهای امام زمان(عج) است و این كمال بی‌انصافی است كه به فكر این حجت الهی نباشیم و در حضور او مرتكب انواع گناهان شویم. در صورتی‌كه بایستی زینت امام زمان(عج) باشیم و با اعمالمان دل پاك و مطهرش را به درد نیاوریم. پس باید در پی ایجاد قلبی پاك بكوشیم و از راه تقوای الهی آن را بدست آوریم و موجب خشنودی امام زمانمان (عج) شویم.

Tweet