اینکه کشورهای عربی در برابر حوثی های یمن می توانند متحد شوند اما در برابر اسرائیل نمی توانند، قطعا بی پیام نیست؛ شاید معنای آن چنین باشد که این کشورها در تمایلات هویتی خود، به تعریف جدیدی از (خصم) رسیده اند، تعریفی که قطعا با اصل وحدت عالم اسلام نمی تواند هم خوانی داشته باشد و با مدعیات رژیم مدعی خدمت به حرمین شریفین، نمی تواند سنخیت یابد.
اقدام نظامی عربستان و متحدینش علیه سرزمین یمن، یک تجاوز نظامی آشکار است؛ تجاوزی که از ابعاد مختلف حقوقی، سیاسی و نظامی قابل بررسی است.
بامداد پنج شنبه، 6 حمل 1394 شمسی، جنگنده های سعودی و برخی کشورهای تابع عربی یمن را آماج حملات خود قرار دادند.
نام این عملیات، به تقلید از نام های عملیات های غربی، (طوفان قاطع) گذاشته شد. حملات به یمن در بامداد پنج شنبه پایان نیافت و روز جمعه نیز ادامه یافت و ده ها نفر را در مناطق مختلف یمن به کام مرگ فرو برد.
اقدام نظامی عربستان و متحدینش همان طور که العماد گفته یک تجاوز نظامی آشکار است، تجاوزی که از ابعاد مختلف حقوقی، سیاسی و نظامی قابل بررسی است. بر این اساس دست کم نکات زیر را می توان در خصوص این تجاوز مورد نقد و بررسی قرار داد:
1- عربستان سعودی و کشورهای عربی متحدش بارها شاهد تجاوز رژیم صهیونیستی به خاک لبنان، به عنوان یک کشور عربی و عضو اتحادیه عرب بوده اند. چرا در تمام این مدت، هیچ تحرک نظامی از سوی رژیم عربستان و متحدین عربش صادر نشد اما یک مساله داخلی در یمن که بین گروه های سیاسی این کشور رخ داده است، شایسته اقدام نظامی است همان طور که در بحرین نیز، انقلاب مردمی با ورود نیروهای نظامی آل سعود سرکوب شد.
2- حمایت غرب از حمله نظامی یک کشور به همسایه اش چه معنی می تواند داشته باشد؟ آیا حاکمیت ملی، استقلال کشورها و اصل عدم تجاوز، جزو اصول و ارزش های جامعه بین المللی پس از وستفالی نبوده است؟ دولت های مدعی لیبرالیسم غربی، چطور از یک اقدام نظامی علیه کشوری مستقل حمایت می کند؟ بنابر کدام مبنای حقوقی یا حتی سیاسی؟
3- ظاهرا تسلط بر تمامی جوانب شبه جزیره عربستان از (خطوط قرمز) رژیم پادشاهان فرتوت سعودی است. بر این اساس، از نظر ریاض، تمام حکومت های مستقر در کشورهای شبه جزیره باید دست نشانده باشند ولو به قیمت دخالت نظامی. در بحرین و اکنون یمن این مساله کاملا قابل رویت بوده و هست. اقدامات این چنینی سعودی ها می تواند برای برخی کشورهای حاشیه خلیج فارس که تا حدودی ادعای استقلال از سیاست های ریاض را دارند، هشدار باشد، به خصوص برای ریزدولتی چون قطر که سخت آسیب پذیر است، هرچند که قطر خود نیز در عملیات علیه یمن حضور داشته است.
4- اینکه کشورهای عربی در برابر حوثی های یمن می توانند متحد شوند اما در برابر اسرائیل نمی توانند، قطعا بی پیام نیست؛ شاید معنای آن چنین باشد که این کشورها در تمایلات هویتی خود، به تعریف جدیدی از (خصم) رسیده اند، تعریفی که قطعا با اصل وحدت عالم اسلام نمی تواند هم خوانی داشته باشد و با مدعیات رژیم مدعی خدمت به حرمین شریفین، نمی تواند سنخیت یابد.
5- برخی بر این باورند که با کم رنگ شدن حضور نظامی ایالات متحده در خاورمیانه، عربستان اکنون در تلاش است که نقش خود را به عنوان فرمانده عملیات های نظامی در این منطقه پیدا کند. چنین نقشی بزرگ تر از اندام های رژیم آل سعود و لقمه ای گلوگیر است که فرتوتان قابلیت بلع آن را ندارند. کشوری که تمام زیرساخت های نظامی و نفتی اش ظرف چند ساعت قابل انهدام است، بهتر است به همان چاه های نفت خود آویخته و چندان نظری به رهبری عملیات های نظامی در منطقه چالش خیز غرب آسیا نیفکند. برای شیوخ فرتوت، حتی یک نظر هم نگاه به (عروس رهبری نظامی) حلال نیست.
6- وقتی کسی که فتوای وقاحت بار (جهاد نکاح) به او منتسب است، با صراحت از حمله نظامی به یمن حمایت می کند و دست به دعا برمی دارد که (رب انصر جنودنا علی فئة الباغیه...)، معلوم است که آل سعود از چه کسانی در یمن حمایت می کند. اصلی ترین بلوک مقابل انصاراله در یمن، نه دولت ورشکسته عبدربه منصور هادی، که القاعده و نیروهای تکفیری بود. حمله نظامی به یمن، قطعا تنها به نفع القاعده تمام خواهد شد و یقینا به امنیت (تنگه باب المندب) کمکی نخواهد کرد.
7- همان طور که برخی تحلیل گران گفته اند، سعودی ها اکنون با دخالت نظامی در یمن، قطعا برای دخالت های دیگر بازیگران منطقه ای و بین المللی علیه منافع خویش، مشروعیت لازم را فراهم آورده اند.
علیرضا کریمی
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/3425
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
