مارک میلی؛ رییس پیشین ستاد ارتش امریکا درباره اشغال و خروج نظامیان امریکایی از افغانستان می گوید: «به نظر من این ۲۰ سال بسیار طولانی و خوب بود، اما در نهایت طالبان پایتخت را اشغال کردند و کل کشور را گرفتند.»
او کاستی های سیاسی و راهبردی در خروج نیروهای امریکایی از افغانستان را پذیرفت و افزود که تجربیات امریکا در افغانستان درس های زیادی دارد.
میلی همچنین بیان کرد که یکی از اشتباهات بزرگ امریکا این بود که در اوایل سال های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ نتوانست اسامه بن لادن را دستگیر کند؛ با اینکه نیروها به شدت به او نزدیک بودند.
او به کاستی های توافق بن نیز اشاره کرد و گفت که عدم تسلط نیروهای امریکایی بر زبان های محلی یک ضعف بزرگ دیگر بود که طالبان از آن در مناطق روستایی سوءاستفاده کردند: «امریکا به طور کامل نمی دانست که در صحنه چه می گذرد.»
این نخستین بار نیست که یک درجه دار بلندپایه سابق امریکا درباره درس های به یاد ماندنی و تاریخی اشغال افغانستان توسط ایالات متحده و خروج فاجعه بار از این کشور اظهار نظر می کند.
این موضع گیری ها نشان می دهد که اشغال افغانستان درس هایی به یاد ماندنی و فراموش نشدنی به امریکایی ها داده است؛ همان درس هایی که ده ها سال پیش از این به روس ها و پیش تر از آن به استعمار پیر انگلیس داده بود.
امریکا نتوانست به اهداف راهبردی خود در اشغال افغانستان دست یابد و این همان چیزی است که هرگز ایالات متحده را به تکرار اشغال افغانستان ترغیب نخواهد کرد.
به بیان روشن تر، امریکایی ها اگرچه برای حضور بلندمدت به افغانستان نیامده بودند و برخلاف سیطره استراتژیک شان بر سایر کشورهای منطقه و جهان هیچگاه نسبت به حضور در افغانستان نگاه استراتژیک و بلندمدت نداشتند؛ اما تضعیف موقعیت جهانی امریکا استمرار حضور پرهزینه و بی دستاوردشان در افغانستان را دشوار می کرد.
به همین دلیل، استراتژیست های امریکایی تصمیم گرفتند که افغانستان را به طالبان واگذار کنند، نقشه ای که به نظر می رسد از همان آغاز به عنوان پلان B اشغال افغانستان در دستور کار امریکایی ها قرار داشت.
به عبارت دیگر، جنگ امریکا علیه طالبان از همان آغاز تهاجم نظامی ائتلاف به رهبری واشنگتن، واقعی نبود. امریکایی ها هرگز به حذف کامل طالبان از صحنه سیاست و امنیت افغانستان فکر نمی کردند. هیچ راهبردی در این زمینه وجود نداشت. رهبران طالبان و حتی القاعده به سادگی و سلامت توانستند از زیر باران آتش امریکایی ها به پاکستان بگریزند و در آنجا زندگی امنی را آغاز کنند. این یک معجزه نبود، یک پروژه بلندمدت بود برای آینده برای زمانی که امریکا دیگر نمی خواهد در افغانستان باقی بماند.
بر این اساس، بازگشت طالبان به قدرت به عنوان نقشه جایگزین، همواره مورد حمایت طیفی از رهبران سیاسی و نظامی ایالات متحده قرار داشت.
با این وجود، همان گونه که مارک میلی نیز اعتراف کرده است شکست امریکا در دستیابی به اهداف راهبردی خود در افغانستان در یک بازه زمانی محدود و کنترول شده نشان می دهد که تسلط بر افغانستان از سوی قدرت های بیگانه همچنان یک کابوس مرگبار است که ممکن است به نتایج فاجعه باری بیانجامد.
اما از آنجایی که این تجربه برای نخستین بار در تاریخ معاصر رخ نمی داد ایالات متحده این امکان را داشت که از تجربیات تلخ و تاسفبار قدرت های استعماری پیشین درس بگیرد و راهی را که انگلیس و شوروی در افغانستان رفته بودند بار دیگر نپیماید.
با این وجود ۲۰ سال طول کشید تا امریکا با صرف هزاران میلیارد دالر و از دست دادن هزاران نیروی نظامی خود و متحدانش به یاد بیاورد که افغانستان هیچگاه برای قدرت های استعماری خارجی، سرزمین امن و بی آسیبی نبوده است.
در این میان اما امریکا با قدرت های استعماری پیشین یک تفاوتی اساسی دارد و آن اینکه علیرغم حضور پرهزینه و مرگبار و خروج فاجعه بار از افغانستان همچنان این کشور را در اولویت سیاست خارجی اش قرار داده است. فرهمند
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/33750
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
