نویسنده: حسین یاری:
اختلاف نخست وزیر و فرماندهان ارتش انگلیس بر سر ماندن و خروج نیروهای آن کشور تا سال 2014 از افغانستان و اسرار دیوید کامرون مبنی بر مذاکره با طالبان، این نکته را میرساند که دولت مردان عضو ناتو با سردرگمی شدیدی در قبال مسائل افغانستان مواجه اند. هم اکنون حدود 12 سال از حضور امریکا و انگلیس در افغانستان گذشته است. در چنین شرایطی لندن واشنگتن برای ابراز علاقه در خصوص مذاکره با طالبان از یکدیگر سبقت گرفته اند. این در حالی است که طالبان همچنان به حملات خود ادامه میدهند که در آخرین مورد، دیروز صبح کابل شاهد حملۀ دیگری از سوی این گروه بود.
اما اخیراً نخست وزیر انگلیس با اشاره به اینکه به دنبال راه‌حل سیاسی در افغانستان است، گفت که وی از بدو آغاز فعالیت خود به عنوان نخست وزیر انگلیس، به دنبال راه‌حل سیاسی در افغانستان بوده و این روند هم‌اکنون در حال اجرا است. اظهارات کامرون در حالی مطرح میشود، که امریکا با میانجی‌گری قطر در تلاش است تا با شبه نظامیان طالبان وارد مذاکره شود.
مذاکرات میان ایالات متحده امریکا و طالبان دو سال است که با واسطه گری و به عبارت بهتر میزبانی قطر دنبال میشود. با این حال طی دو سال اخیر تغییری در مواضع طرفین به وجود نیامده است و نیروهای ناتو و شبه نظامیان طالبان همچنان در افغانستان و مناطق قبایلی و سرحدی پاکستان با یکدیگر مشغول نبرد هستند. رویکرد مقامات دولتی کشور در قبال مذاکره با طالبان نیز از یک روند سینوسی پیروی کرده است. در مقاطعی شاهد حمایت تلویحی کرزی از این مذاکرات بوده ایم و در مواردی دیگر نیز اعتراض مقامات دولتی افغانستان نسبت به ارتباط مستقیم اعضای طالبان با مقامات امریکایی بالا گرفته است.
در افغانستان نیز این هفته انتقادات عمومی نسبت به عملکرد امریکا و بازگشائی دفتر طالبان در قطر همچنان ادامه یافت، و با حملۀ دیروز این انتقادات بیشتر هم خواهد شد. واقعیت این است که سیاست امریکا در مذاکره با طالبان که برای مبارزه با آن به افغانستان لشکرکشی کرده، صادقانه نیست. کارشناسان مسائل سیاسی در افغانستان و دیگر کشورهای دنیا معتقدند که امریکا در واقع با مذاکره با طالبان به دولت و ملت افغانستان جفا میکند. این سیاست امریکا در حالی اجرا میشود که بوش و کرزی در سال 2007 اعلام کرده بودند که هرگز با گروه تروریستی طالبان گفتگو و مذاکره نمی کنند. اما با گذشت زمان و افزایش تلفات نیروهای خارجی در افغانستان، افكار عمومی غرب خواستار پایان این جنگ هستند. این در حالی است كه سیاستمداران امریكایی و انگلیسی نیز نسبت به بینتیجه بودن و به بن بست رسیدن عملیات‌های نظامی در افغانستان اذعان دارند. نخست وزیر انگلیس نیز به اظهارات تكراری خود در خصوص افغانستان ادامه میدهد.
در این حالت كامرون یكی از اصلی ترین بازندگان میدان افغانستان محسوب میشود. افرایش مخالفت شهروندان انگلیسی با جنگ افغانستان امری كاملابدیهی محسوب میشود و آنها نمی توانند نسبت به حضور سربازانشان در شبه قاره هند و افزایش تلفات نیروهای انگلیسی بیتفاوت باشند! دولت انگلیس در حالی تصمیم به عقب نشینی نظامیان خود از افغانستان میگیرد كه اخیرا لندن از افزایش كمك‌های خود به این كشور خبر داده است. به هر حال ملت افغانستان هر روز از بابت حضور خارجیان و دخالت‌های آنان در امور داخلی کشور هزینه‌های زیادی متحمل میشود و خروج نیروهای امریكایی و انگلیسی از افغانستان مسئله‌ای است كه باید هر چه سریع‌تر رخ دهد. و باید امور جنگ و یا صلح کاملاً به دست سیاستمداران و نیروهای داخلی سپرده شود.
سرمقاله شماره 86 روزنامۀ انصار
تاریخ: 1392/4/12
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/274
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
