"امارات دیگر آن شیخ‌نشین واپسگرای خفته بر انبوه دلارهای نفتی نیست. این کشور کوچک با تکیه بر سیاستی زیرکانه به مقامی چشمگیر دست یافته است، نه تنها در خاورمیانه، بلکه در سرتاسر جهان عرب، از جمله در یمن و لیبی."
شبکه خبری دویچه‌وله در تحلیلی نوشته است: «امارات از دهه ۱۹۸۰ با بهره‌گیری از منابع نفتی به سمت قدرتی اقتصادی حرکت کرد و سپس با تکیه بر بنیه اقتصادی، که به ویژه در جهانگردی، ساخت‌وساز و بازرگانی جلوه‌گر شد، به قدرتی سیاسی بدل شد. امروزه این کشور دیگر از زایده‌های وابسته به غرب در خاورمیانه به شمار نمی‌رود، بلکه خود به قدرتی منطقه‌ای بدل شده که بازوی نظامی آن تا جنگ داخلی لیبی امتداد دارد.
به گفته خبرنگاران و تحلیلگران نیروهای خلیفه حفتر که علیه دولت مرکزی می‌جنگند و با موفقیت تا دروازه پایتخت لیبی پیشروی کرده‌اند، از پشتیبانی مصر و روسیه و اردن برخوردار هستند، اما از نظر نظامی نقش امارات از دیگران پررنگ‌تر است.
با وجود اعلام منع ارسال تسلیحات به لیبی از سوی سازمان ملل، کشورهای مداخله‌گر به ارسال جنگ‌افزار به لیبی ادامه می‌دهند و بیش از همه امارات که از سال ۲۰۱۴ هلیکوپترهای روسی، جنگنده‌های آمریکایی و پهپادهای رزمی چینی را در اختیار قوای حفتر گذاشته است. با همین پشتیبانی نظامی است که نیروهای حفتر به سرعت به سوی طرابلس، پایتخت و مقر دولت مرکزی لیبی، پیش می‌روند.
به گزارش رسانه‌های خبری، حمایت امارات از ژنرال حفتر تنها تسلیحاتی و لجستیکی نیست، بلکه افزون بر آن امارات هم از ارتشیان خودی و هم از ارتش سودان به لیبی افراد مسلح می‌فرستد تا در کنار نیروهای حفتر جنگ کنند.
به گفته تحلیلگران امارات برنامه مداخله در لیبی را با یک سیاست خارجی ماهرانه همراه کرده است، زیرا در پرتو مناسبات نزدیک با ایالات متحده و پیمان ناتو، کشورهای غربی را از موضع‌گیری جدی علیه مداخلات خارجی در لیبی باز داشته است.
نفوذ بزرگ کشوری کوچک
امارات کمتر از یک و نیم میلیون جمعیت بومی دارد و حدود هشت میلیون کارگر خارجی؛ با وجود مساحت و جمعیت اندک این کشور در سالهای اخیر قدرتی بی‌سابقه پیدا کرده است.
گفته میشود که ابوظبی (شیخ‌نشین مهم امارات) پیشرفت امروز خود را مدیون یک ولیعهد باتدبیر است: محمد بن زاید آل‌نهیان، که روابطی نزدیک با کاخ سفید و مناسبات بسیار دوستانه‌ای با شخص دونالد ترامپ دارد.
دوستی با آمریکا بیش از هر چیز بر پایه خریدهای هنگفت اسلحه استوار است. به دنبال حمله صدام حسین به کویت در ۱۹۹۰ امارات با سرعتی جهش‌وار خرید جنگ‌افزار از آمریکا و فرانسه را افزایش داد و حجم واردات نظامی را از حدود هفت میلیارد دلار در ۱۹۹۷ به حدود ۲۵ میلیارد دلار در ۲۰۱۴ رساند.
به برکت خریدهای کلان اسلحه و همکاری‌های نظامی با کشورهای غربی و اعضای ناتو، امارات به ارتشی با مدرن‌ترین تجهیزات و بیش از ۶۰ هزار سرباز مجهز شده که یکی از قوی‌ترین‌ها در خاورمیانه است.
در همین شرایط امارات می‌کوشد خود را بیش از پیش از قدرت‌های غربی مستقل کند. ابوظبی با خرج بودجه‌ای هنگفت که به مدد درآمد نفتی عاید شده، امروزه به گسترش صنایع نظامی خود می‌پردازد و انواع سلاح تولید می‌کند که در کشمکش‌های منطقه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرند.
امارات به طور عمده برای رویارویی با دو دشمن به بالا بردن توان نظامی روی آورده است: ایران و اخوان‌المسلمین. امارات در هر اقدامی برای تضعیف نفوذ ایران شرکت می‌کند. از سوی دیگر جبهه‌ای در برابر اخوان‌المسلمین در کشورهای عربی، مانند مصر و یمن و لیبی، تشکیل داده است.
به نظر بسیاری از تحلیلگران مقابله با بنیادگرایان مسلمان تنها دستاویزی برای اهداف سلطه‌جویانه امارات در خاورمیانه و شمال آفریقا بوده تا این کشور کوچک بتواند جاه‌طلبی‌های سیاسی خود را تحقق بخشد.»
انتهای پیام
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/13488
تگ ها:
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
