نویسنده: جواد سروری
مردم افغانستان با شرکت نکردن در انتخابات ریاست جمهوری نشان دادند که از دخالت بیگانگان در امور انتخاباتی و داخلی کشور، از سیاستمداران ناکاره، ناامنی ها، فساد اجتماعی، تقلب های انتخاباتی، قوم گرایی های سیاستمداران و جنگ های داخلی خسته هستند...
بر اساس گزارشات حدود 2میلیون نفر از 9 میلیون نفر اتباع افغانستانی که برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری به ثبت رسیده بود روز شنبه تاریخ 6 میزان به پای صندوق های رأی رفتند.
هر چند به نظر نمی رسد رقم بیش از 9 میلیون نفر افراد ثبت نام شده رقم دقیقی باشد، اما اگر چنین باشد، فاجعه شرکت نکردن مردم افغانستان در انتخابات ریاست جمهوری یک فاجعه محسوب خواهد شد، چرا که بدین ترتیب تنها کمی بیشتر از 20درصد مردم واجد شرایط رأی دهی در این روند ملی شرکت کرده اند. اما دلایل عدم حضور مردم به پای صندوق های رأی یا به قول یکی از همشهریان کارگر کابلی، تحریم انتخابات! توسط مردم چه بوده است؟ ما بطور خلاصه در این مورد می پردازیم:
* هراس از ناامنی
متأسفانه در طول دوره زمامداری سران دولت وحدت ملی، افغانستان شاهد رُشد حملات مخالفین مسلح بوده است. آمارهای ارائه شده توسط مؤسسات داخلی و خارجی نشان می دهد که کشتار افراد ملکی به شدت افزایش یافته است. طالبان تهدید کرده بودند که مراکز رأی دهی را هدف قرار خواهند، هر چند رسانه ها این خبرها را پوشش کامل ندادند، اما با رُشد رسانه های عمومی اجتماعی، دیگر خبری از مردم پنهان نمی ماند. در واقع بگروند گروه طالبان در کشتار افراد ملکی و تهدید آنها به حمله به مراکز رأی دهی، یکی از دلایلی بود تا مردم به پای صندوق های رأی حضور نیابند.
* روند صلح
تا چند روز قبل از انتخابات تمام حرف و حدیث ها در بین سیاستمداران و مردم عام افغانستان از صلح با طالبان بود. حتی خیلی از سیاستمداران با تجربه که بنده با آنها صحبت می کردم به این نتیجه رسیده بودند که پیمان صلح میان امریکا و طالبان به امضاء خواهد رسید و با این پیمان به خودی خود انتخابات به تعویق خواهد افتاد تا زمینه پیوستن طالبان به جامعه و نظام فراهم شود. مردم عام کشور نیز به این نتیجه رسیده بودند که طالبان با امریکا به توافق رسیده است و اکثریت مردم که با آنها صحبت می کردیم از آمدن طالبان و روند صلح راضی بودند و این امر را ارجحیت می دانستند نسبت به انتخابات.
در این گیرودار حتی کاندیدان ریاست جمهوری افغانستان نیز به امید پیمان صلحی که قرار بود با طالبان به امضاء برسد، از تبلیغات خود داری کردند. اما در حالی که همه مردم افغانستان منتظر امضای پیمان صلح و گرفتن عکس های یادگاری مقامات امریکایی و طالبان بودند، به یکباره با یک توئیت همه چیز برهم خورد!؛ روند صلح متوقف شد و تنها یک هفته مانده به انتخابات، تنها دو تیم مطرح نامزد انتخابات ریاست جمهوری اقدام به تبلیغات نمودند.
به نظر می رسد توقف نمودن آرزوهای یک ملت با یک توئیت، می تواند ضربۀ روحی و عصبی شدیدی به ملت وارد کند، اقدام غیر منتظرۀ دونالد ترامپ، رئیس جمهور امریکا چنین کاری را با اذهان مردم افغانستان کرد. به نظر می رسد تنها کاری که از دست مردم افغانستان برمی آمد تا عصبانیت خود را از اقدام ترامپ نشان دهند این بود که در انتخاباتی شرکت نکنند که آن را امریکا سپورت می کند.
با مردمان زیادی که صحبت کردیم واضحاً بیان داشتند، زمانی که ترامپ با یک توئیت می تواند یک پروسه بزرگ صلح را در افغانستان لغو کند و یا هر زمانی خودش بخواهد دوباره همان پروسه را آغاز کند، پس می تواند در انتخاب رئیس جمهور کشوری را که آن را سپورت مالی و سیاسی و... می کند، به راحتی نقش اصلی را ایفا کند؛ این عده از مردم عقیده داشتند که بر همین اساس شرکت ما در انتخابات بیهوده است.
* وجود تقلب در انتخابات های گذشته
این درست است که نظام مردم سالار در افغانستان دارای تجربه ای اندکی می باشد، اما در همین مدت متأسفانه شاهد بودیم برای رسیدن به مردم سالاری واقعی فاصله ای زیادی داریم. انتخابات ها و دیگر روندهای که مربوط به یک نظام مردم سالار است، نشان داد که اکثریت رهبران سیاسی افغانستان هنوز با مردم سالاری خُو نگرفته اند و هنوز هم به هر وسیله ای ممکن می خواهند خواسته های قومی و سمتی خودشان را بر مردم بقبولانند، غافل از اینکه در یک نظام مردم سالار و دارای دموکراسی، فرد فرد یک ملت از هر قوم و قبیله و تباری حق انتخاب به خودشان مربوط است و هیچ شخصی نمی تواند خواسته اش را بر دیگری تحمیل کند؛ اما متأسفانه در بین سیاستمداران ما این روند نه تنها نهادینه نشده، بلکه هنوز قابل قبول هم نیست. انتخابات های گذشته و به خصوص انتخابات ریاست جمهوری2014 گویای این امر است که رهبران سیاسی با همراهی عده ای از مردمی که قومی و قبیله ای فکر می کنند، تمام ملت را به اسارت خودشان گرفته اند. باید توجه داشت تا زمانی که رهبران سیاسی ما ملی فکر نکنند و تنها انتظار رأی از قوم و ولایت خود را داشته باشند و هم چنین تنها به فکر خدمت به قوم و ولایت های که اقوام خودشان زندگی می کنند را داشته باشد، هر گز در میان ملت افغانستان جایگاهی نخواهند داشت. اکثریت ملت افغانستان بارها نشان داده است، به شخصی اتکاء خواهند کرد که خدمتگار عموم مردم باشد و همه امکانات دولتی را در اختیار تنها اقلیت کوچک اطرافیانش قرار ندهد.
چنین مواردی از طرف سران دولت وحدت ملی در طول 5 سال زمامداری شان در نظر گرفته نشده بود، لذا مردم ناامید از کارکردهای رهبران دولت وحدت ملی، از خَیر شرکت در انتخابات گذشتند.
* بی اعتمادی به سیاستمداران تکراری
سیاستمدارن مطرحی که در این دوره از انتخابات ریاست جمهوری افغانستان خودشان را کاندید کرده بودند، اکثرا چهره های تکراری و امتحان پس داده به ملت بودند. چهره های که در پُست های بالای دولتی کار کرده بودند، اما نشان داده بودند توانایی مدیریت کشور را ندارند.
مردم افغانستان آن دید 20 سال قبل را ندارند، سطح سواد، معلومات و انتظارات مردم نسبت به مسوولان تغییر کرده است. مردم سیاستمدارانی را که امتحان پس دادن و نمره قبولی نداشتند، نمی پذیرند، شرکت تنها حدود 20درصد از کسانی که برای انتخابات ثبت نام کرده بودند، توجه کنید تنها 20درصد از ثبت نام شده گاه در انتخابات شرکت کردند، یعنی اگر آنهایی را که واجد شرایط رأی بودند و اصلا ثبت نام نکرده بودند را اضافه کنیم، آمار شرکت مردم در انتخابات از این هم فاجعه بارتر خواهد شد.
به نظر می رسد مردم افغانستان رو به ملت شدن می روند، یعنی دیگر نمی خواهند که متعصبین قومی، رهبران گروهی و سمتی و سیاستمداران قبیله گرا بر آنان حکومت کند. شرکت نکردن 80درصد از مردمی که در انتخابات ثبت نام کرده بودند، اما به پای صندوق های رأی نرفتند، نه گفتن به سیاستمداران امتحان پس داده و ناکام است.
* ناامیدی مردم از بهتر شدن اوضاع
مردم افغانستان بر علاوۀ دلایل ذکر شدۀ بالا، به دلیل ناامیدی از بهتر شدن اوضاع در صورت حضور آنها به پای صندوق های رأی، در این روند حضور نیافتند. مردمی که ما با آنها صحبت می کردیم بر این عقیده بودند که شرکت آنها در انتخابات های گذشته نه تنها مشکلاتی از اجتماع را حل نکرد، بلکه روز به روز بر مشکلات افزوده شد.
در همین دوره دولت وحدت ملی بیکاری نسبت به دوره حکومت حامدکرزی افزایش یافت، ناامنی و فساد اداری گسترش پیدا کرد. اوضاع اقتصادی مردم بدتر شد و در مقابل بازرگانان سرمایه های شان را از کشور بیشتر خارج کردند تا افغانستان شاهد بیکاری فزاینده ای در طول 5 سال گذشته باشد. در طول پنج سال گذشته، دولتمردان بیشتر به مسائل قومی دامن زدند که بعضی مواقع حتی به برخوردهای نظامی نیز کشیده شد، امری که اکثر مردم دیگر علاقه ای به این گونه اعمال تعصبانه و کورکورانه قومی ندارند.
خلاصه اینکه مردم افغانستان با شرکت نکردن در انتخابات ریاست جمهوری افغانستان نشان دادند که از دخالت بیگانگان در امور انتخاباتی و داخلی کشور، از سیاستمداران ناکاره، ناامنی ها، فساد اجتماعی، تقلب های انتخاباتی، قوم گرایی های سیاستمداران و جنگ های داخلی خسته هستند و هر شخصیتی که بتواند یک تنوع ایجاد کرده و در این موارد بگونه ای مثبت فعالیت نماید و این مشکلات را حل کند، در نزد مردم جایگاه شایسته ای کسب خواهد کرد.
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/11745
تگ ها:
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
