این روزها شاهد هستیم که با همۀ صلح طلبی و هزینه‌های که صرف برنامه‌های صلح با جنگ طلبان میشود، بازهم حملات مخالفین ادامه مییابد و حتی این روزها افزایش نیز پیدا کرده است، به گونه‌ای که قادر شدند تا به نحوی به میدان هوائی کابل نیز راکت شلیک نمایند! اقدامات ظالمانه‌ای طالبان نیز همچنان ادامه دارد که در آخرین مورد میتوان از سر بریدن دو کودک مظلوم یاد آوری نمود.
در چنین شرایطی که گروههای مخالف هیچ توجهی به صلح طلبی دولت ندارند و همچنان به جنایات خود ادامه میدهند، طالبان حتی حاظر نیستند تا از القاعده دوری کنند، در این شرایط چه نیازی است که ما همچنان برای صلح هزینه پرداخت کنیم؟ در حالی که مقامات افغان خواهان ابراز برائت و دوری طالبان از القاعده میباشند، اما به گفتۀ یک مقام شورای عالی صلح، طالبان حاظر نیستند تا عملکردهای القاعده را محکوم نمایند.
هر چند طرح فرضیه امکان ایجاد جدایی میان طالبان و القاعده با هدف انزوای القاعده و جذب طالبان در ساختارهای موجود در کشور است؛ فرضیه‌ای که علاوه بر مقامات دولتی توسط تعدادی از کشورهای غربی نیز مورد تاکید قرار می‌گیرد. در این رابطه هر چند دلخوریهایی میان برخی از شخصیتهای طالبان نسبت به القاعده وجود دارد، اما نشانه‌ای جدی تاکنون در این رابطه مشاهده نشده است. قبلاً مقامات القاعده، این فرضیه را ایده‌ای خنده‌دار قلمداد و بر پیوستگی رهبری این دو جریان تاکید کرده اند. به گفتۀ یک مقام شورای عالی صلح به یک روزنامۀ پاکستانی، طالبان پیشنهاد کرده‌اند که حاضرند هر نوع اقدام تروریستی را به طور علنی محکوم کنند اما حاضر به محکوم کردن القاعده نیستند. با این اوصاف چگونه میتوان طالبان را بخشی از ترور و کشتار در کشور ندانست؟
از سوی دیگر، اگر بپذیریم که این گروهها کماکان از حمایت بخشی از سیستم امنیتی ارتش پاکستان یا ISI بهره‌مند میباشند؛ قاعدتا هرگونه تغییر در سیاستهای این گروهها می‌بایست با موافقت و هماهنگی بخش فوق‌الذکر توام باشد، اما با وجود تغییرات در سطح دولت پاکستان در این یک دهه، هیچ نشانه‌ای از تغییر سیاست بخش امنیتی مذکور مشاهده نمی‌شود، نمی‌توان به تغییر سیاست گروههای مخالف دولت افغانستان امیدوار بود، ضمن اینکه ارزیابی روشنی از امکان تسلط کامل و همه جانبه ISI بر جریانات تندرو مستقر در مناطق قبایلی پاکستان در دسترس نبوده و این نگرانی وجود دارد که توسعه این جریانات آنها را بعضا غیرقابل کنترل کرده باشد. جریانات افراطی، قدرتمندتر از قبل به تحرک خود ادامه داده و نوع رابطه آنها با بخشهای امنیتی و ارتش پاکستان کماکان غیرعلنی و غیرشفاف بوده و این بر پیچیدگی موضوع افزوده است.
اما آنچه که برای ما مهم است اینکه با قدرت گرفتن گروههای مخالف، دولت افغانستان نیز اقدام به تجهیز بیشتر نیروهای ارتش، پولیس و امنیت کشور نماید و باز هم تأکید میکنیم که بهتر این خواهد بود تا بخش زیادی از هزینه‌های را که صرف برنامه‌های صلح طلبی بدون نتیجه میکنیم، خرچ تجهیز نیروهای مسلح نموده و جوانان غیور و با شهامت کشور را که برای آرامش مردم جان‌های شیرین شان را به خطر میاندازند، حمایت نمائیم؛ نه از طالبی که بعد از دستگیری با دادن هدیه‌ای آزاد میشود، اما متأسفانه باردیگر قصد جان مردم را میکند.
سرمقالۀ شمارۀ 72 روزنامۀ انصار
تاریخ: 1392/3/21
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/171
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
